Toprağa Sarılırsın

Akıtırlar gözyaşım

Sormazlar hiç yaşını

Soldu yar o bakışın

Oy havar yar havarım

Gece gündüz ağlarım

Yar yüreğin yaralı

Kim vurdu yar havarım

Oy havar yar havarım

Yıkıldı oy dağlarım

Gece gündüz ağlarım

Gittin yârim gelmezsin

Ne haldeyim bilmezsin

Bensiz nasıl yatarsın

Toprağa sarılırsın

Kara toprağa yârim

Günyüzü görmesinler

Günyüzü göstermeyenler

Karalarda yatsınlar

Kızgın ateşte yansın

Kor alevde yakanlar

Oy havar yar havarım

Gün yüzüne nasıl şimdi bakarım

Yüreğim yanarda sensiz ağlarım

Karaları sinemde ben bağlarım

Oy havar yar havarım

Yıkıldı oy dağlarım

Gece gündüz ağlarım

Gittin yârim gelmezsin

Karaları görmezsin

Bensiz nasıl yatarsın

Toprağa sarılırsın

Kara toprağa yârim

Çocukların feryadı

İnletir yar dağları

Kırıldı kanatları

Kalkmaz artık kolları

Giderken babaları

Solarken yarınları

Anlatamam halini

Gidişini halimi

Acılarla yitimi

Teselli ben edemem

Sensiz kalan yetimi

Oy havar yar havarım

Yıkıldı oy dağlarım

Gece gündüz ağlarım

Gittin yârim gelmezsin

Yatak döşek bilmezsin

Bensiz nasıl yatarsın

Toprağa sarılırsın

Kara toprağa yârim

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Vurdukça Vurur

 

Eline almış hayat vurdukça vurur

Çare olacak insan karşımda durur

Yanıma koşacağına yalan uydurur

Hayattan çok insan insana vurur

Geçer karşında keyif çatar oturur

Sözleri sanki kurşun deler geçer

Sanki vurmak için insanı seçer

Hayat vurur sonra sever gider

İnsan dediğin vurdu mu hayat biter

Geçer karşında keyif çatar oturur

Kalpte açar bin bir yara

Birde yüzüme sürer kara

Şimdi söyleyin bu yarayı kim sara

İşte insan böyle düşer dara

Geçer karşında keyif çatar oturur

Diz çökmem ey insan önünde

Koparsan da kalmazsa gül elimde

Yine yetiştiririm günün birinde

Ama sen insan olamazsın bu ömründe

Geçer karşında keyif çatar oturur

Gözümden düştün gelme üstüme

Bir daha dokunma açan gülüme

Gidersin bir gün soluksuz ölüme

Ölümle gidersin sen cehenneme

Artık karşımda keyif çatıp oturamazsın

Suskun kalsan çare değil

Ey gönlüm var hakkın önünde eğil

Yalnız kalmak sana çare değil

Var gönüllere sev sende sevil

Geçip karşıda keyif çatıp oturma

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Söylesene Sevmeyelim İse Ne İçin Niçin

Doğanlar ölüyor doğmayalım mı?

Sevenler ayrılıyor sevmeyelim mi?

Dünyaya gelenin derdi çok çekmeyelim mi?

Söyle ey sevgili sen söyle

Karşımda böyle suskun üzgün durma böyle

Sevenler kor alevden yanıyor yanmayalım mı?

Boş gönüller boş mu kalsın varmayalım mı?

Nazlı canan sen söyle aşkla seni sevemeyeyim mi?

Söyle ey sevgili sen söyle

Karşımda böyle suskun üzgün durma böyle

Boş masallarla bu gönül aşka doymaz

Candan sevmeyince dokunmayınca aşka varılmaz

Yanmayınca gönül nazlı yâre ile sarılmaz

Söyle ey sevgili sen söyle

Karşımda böyle suskun üzgün durma böyle

Sevmeyince gönülden soran yok

Ayrılık dersen alevden bir ok

Al bu gönlümü ey sevgili sen sev çok

Söyle ey sevgili sen söyle

Karşımda böyle suskun üzgün durma böyle

Aşksız sevgisiz kim mutlu kalmış

Gurbet ele bu gönlü kim salmış

Gönül kırılan taze bir dalmış

Söyle ey sevgili sen söyle

Karşımda böyle suskun üzgün durma böyle

Aşksız kim kimi söyle seviyor

Aşksız kim söyle sevgili gülüyor

Baksana gönüllere doğarken ölüyor

Söyle ey sevgili sen söyle

Karşımda böyle suskun üzgün durma böyle

Bu dünya bu aşk ey sevgili ikimiz için

Söylesene sevmeyelim ise ne için niçin

Aşkla neden dolmasın gönüllerimiz

Söyle ey sevgili sen söyle

Karşımda böyle suskun üzgün durma böyle

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Para Harcar Gibi Gönül Harcanmaz

İnsan arayıp ta buldu mu kendine lazım olan buluşu

Yoksa hala başında mı kendini yok eden yok oluşun

Halamı kazanırken gönül demez halamı sayar üç beş kuruşu

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Bugün az kazansak ta ne çıkar açlıktan mı ölürüz

Bir gönül sevelim sayalım belki ömür boyu güleriz

Hepimiz insanız bu dünya kalıcı değil ölüp gideriz

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Para ile onca kar yaptık hala kar der zırvalarız

Amelde kar yok ağlamayız gönülleri yakarız

Ölüm gelince amel ile gidilir para geçmez yanarız

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Bilmeyiz neden her şeyi bilirken Rahmana kulluğu

Fakire verilmez arzu istek için açılır paranın oluğu

Fakirin çocuğu ağlar bakılmaz bizi çocuklar sanki süt çocuğu

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Kasalarda paralar kimin için neden hep saklı

Rahman fazla verirken fakire de ver dedi ey yarım akıllı

Onun hakkı sana verilen o fazlada saklı

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Asırlar önce ecdadımız böyle miydi çekinmeden verirdi

Fakir hakkını alır gerisini bırakır gönülden gülümserdi

Şimdi fakirin hakkını da yiyoruz ateşi içinde saklı

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Kul Mehmet’im işte böyleyiz kırıldı tutunacak dalımız

Rahmana sığınalım o en güzel gidilecek yolumuz anımız

İnsanlar elbet bizim dostumuz sığınacak canımız

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Gönlümdeki Senle Ben Seninleyim

Son bir adımla kapına geldim

Kapını bana açarsın gülersin dedim

Ne kapını açtın ne yüzüme güldün

Beni el âleme rezil ettin çektim gittim

Bir görmedin beni ne haldeyim

Gönlümdeki senle ben seninleyim

Gece gündüz düşünde ben gezenim

Beni el âleme rezil ettin çektim gittim

Ne kolaydı gönülde keder bırakmak

Kapıyı kapatarak yüzüstü bırakmak

Seni seveni terk edip yalnız bırakmak

Beni el âleme rezil ettin çektim gittim

Bir gülümsemek çok mu zordu

Hasretin gönlümü yakan kordu

Bu laf anlamaz gönlüm geldi kapında durdu

Beni el âleme rezil ettin çektim gittim

Gidiyorum artık bu diyarda

Bulamazsın artık beni arasan da

Gülemedik ikimizde aynı anda

Beni el âleme rezil ettin çektim gittim

Bu derdim artık bana yeter

Yüreğime saldın onca keder

Belki olursun sen benden beter

Beni el âleme rezil ettin çektim gittim

Kul Mehmet’im kendini harap etme

Yâre kızıp bu diyarlardan sen gitme

Bekle kapısından sen sakın küsme

Sen el âlemi bırak rezilliğe çekip gitme

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Ben Çocukluk Resmi Çizemem

Elime boyalı kalem verseler çocukluğu çiz deseler çizemem

Kan gözyaşı ve bombaları çizerim

Birde gözlerinde nefretle bakan insana benzemeyen insanı

Çocukluk nasıl bir şeydi sahiden bilen var mı?

Filistin de Suriye de çocuk olmak nasıldır bilen var mı?

Bombaların korkusunda bir karanlığa sığınmak mıydı?

Annesi babası enkaz altında kalıp ölürken

Yanında üşüyerek ağlamak mıydı?

Saatler sonra insani yardımın

Saatlerce uğraşı sonu kurtulması

Elinin yüzünün kan revan içinde

Anne babasından ayrılması mıydı çocukluk

Ben çocukluk resmi çizemem

Ölümün resmi çizilir mi?

Gözlerin içindeki korku çizile bilinir mi?

İnsan bir umut diye beklerken

Umutsuzluğun bataklığında terk etmesi

Umutlarının alınmasını

Bombaların ölüm kusan sesiyle

Neşelenmesini dans etmesini çizebilir misiniz?

Ben çizemem

O an damarlarımdaki kan çekilir

Oturur hüngür hüngür ağlarım

Sancılanır aylarca sancı çekerim

Koşamadığım

Varamadığım

Feryadını duyarak ses olamadığım için

Çizemem ben çocukluk resmini

Çizemem

Filistin de Suriye de dünyanın dört bir yanında

Oyunlar oynamak yok bombalarla oynamak

Silahlarla barut kokusunu ciğerine çekerek

Bir karanlıkta sessizce saatlerce kör ebe oynamak

Sessizce beklemek var

Dışarı çıkınca

Parçalanmış bedenler

Kan kokusu var

Az önce oynadığı arkadaşının parçalanmış bedeni

Gözlerinde şaşkınlık feryat dolu anlayamadığı

Çözemediği binlerce sorunun cevapsızlığı

Ürküntü şaşkınlık anlamsızlık

Ben çocuk resmi çizemem

Ağlayan çocuğun yüreğindeki korkuyu

Gözyaşlarındaki yakan alevi

Suskunluğundaki feryadı

Annesiz babasız kalmanın acısını çizemem

Koparılmış bir gül gibi

Bombalar altında hayattan koparılmış

Sokaklarda bedenleri parçanmış bir çocuğun

Ölüm anını çizemem

Hiç kimsede çizemez

Ama kardeşliği çizerim

İnsanlığın nasıl rezil bir durumda olduğunu

Kendi çıkarı için şerefsizce insanı katl ettiğini

Üç günlük dünyada

Kasasını ölümle

Silah satışındaki paralarla doldurduğunu

Duyarsızlığını

Hissizliğini çizebilirim

Çizerim ama ona da hiç bakan olmaz

Anlayan olmaz

Olsun ben çizeyim

Anlayan biri çıkar

Tutar elimden

Gel beraberce

Tüm dünyaya bu resmi çizelim

Tüm kötülükleri

Rezillikleri

Şerefsizlikleri silelim der

Bellimi olur çıkar gelir

Allah’tan umut kesilmez ki

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Sözlerim-3-

    

Keşmekeşlik

Öylesine keşmekeş’lerin içindeyiz ki ve farkında da değiliz ki, sevsek sevdiğimizi üzüyoruz kalbiniz kırıyoruz, farkına varmıyoruz sevmeyi bilmiyor diyoruz! Hatamızı bilsek özür dilemeyi bilsek gideceğiz de, birde acaba aynısını yaşar mıyım kuşkusu sarıyor bedeni ruhu düşünceyi! Kaldık mı sap gibi ortada, uçuruma düşmemek için geri adım atarken insan şüpheye düşer mi tabi ki hayır! Hatta biz uçuruma kendi gayretimizle düşsek acaba arkadan iten mi vardı diye, uçurumdan uçarken dönülmez ama biz gayretle döner iteleyen kimdi diye bakarız!

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Vakti Olmalı İnsanın

İnsanın, ağlama kendini dinleme farkına varma pişmanlığını fark edip düşünme insanlığın derdine çare olma adına, bir saati anı vakti olmalı diyorum ama inanın o anlar saatlerde boşa televizyon karşısında, evlenme programında ki sahte olan kavga ve çekişmeleri seyrederek bitirirdik.

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Anlamsızlık Ve Huzur

İnsan doğarken her şey vücuduna Allah c.c. eksiksiz yüklenmiştir. Doğduğumuz da bizim için olan bir dünya var ama bizim yaşamamız için müsait değil, hatta hiç birimiz için müsait değil. Aslında bu dünya yaratılırken de içine eksiksiz her şey huzur güzellik vs. yüklenmişti ama onu biz insanlar, acımasızlıkla kendi doymazlığımızla öylesine değiştirdik ve parçaladık ki içinde huzurla yaşamaya imkân yok, hatta huzurun “h” harfi bile yok. Anlamlı olanı anlamsızlıkla değiştirince, insanda haliyle anlamsız değersiz oluyor. Bir süre sonra anlamsızlıklar da insanı boğuyor lakin bu defa anlamsızlığı yıkacak bir değer ortada yok ki onunla anlamsızlığı yıksın ve huzura erişsin!

Mehmet Aluç-Kul Mehmet