Para Harcar Gibi Gönül Harcanmaz

İnsan arayıp ta buldu mu kendine lazım olan buluşu

Yoksa hala başında mı kendini yok eden yok oluşun

Halamı kazanırken gönül demez halamı sayar üç beş kuruşu

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Bugün az kazansak ta ne çıkar açlıktan mı ölürüz

Bir gönül sevelim sayalım belki ömür boyu güleriz

Hepimiz insanız bu dünya kalıcı değil ölüp gideriz

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Para ile onca kar yaptık hala kar der zırvalarız

Amelde kar yok ağlamayız gönülleri yakarız

Ölüm gelince amel ile gidilir para geçmez yanarız

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Bilmeyiz neden her şeyi bilirken Rahmana kulluğu

Fakire verilmez arzu istek için açılır paranın oluğu

Fakirin çocuğu ağlar bakılmaz bizi çocuklar sanki süt çocuğu

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Kasalarda paralar kimin için neden hep saklı

Rahman fazla verirken fakire de ver dedi ey yarım akıllı

Onun hakkı sana verilen o fazlada saklı

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Asırlar önce ecdadımız böyle miydi çekinmeden verirdi

Fakir hakkını alır gerisini bırakır gönülden gülümserdi

Şimdi fakirin hakkını da yiyoruz ateşi içinde saklı

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Kul Mehmet’im işte böyleyiz kırıldı tutunacak dalımız

Rahmana sığınalım o en güzel gidilecek yolumuz anımız

İnsanlar elbet bizim dostumuz sığınacak canımız

Para harcar gibi gönül harcanmaz para harcanır saklanmaz

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Gönlümdeki Senle Ben Seninleyim

Son bir adımla kapına geldim

Kapını bana açarsın gülersin dedim

Ne kapını açtın ne yüzüme güldün

Beni el âleme rezil ettin çektim gittim

Bir görmedin beni ne haldeyim

Gönlümdeki senle ben seninleyim

Gece gündüz düşünde ben gezenim

Beni el âleme rezil ettin çektim gittim

Ne kolaydı gönülde keder bırakmak

Kapıyı kapatarak yüzüstü bırakmak

Seni seveni terk edip yalnız bırakmak

Beni el âleme rezil ettin çektim gittim

Bir gülümsemek çok mu zordu

Hasretin gönlümü yakan kordu

Bu laf anlamaz gönlüm geldi kapında durdu

Beni el âleme rezil ettin çektim gittim

Gidiyorum artık bu diyarda

Bulamazsın artık beni arasan da

Gülemedik ikimizde aynı anda

Beni el âleme rezil ettin çektim gittim

Bu derdim artık bana yeter

Yüreğime saldın onca keder

Belki olursun sen benden beter

Beni el âleme rezil ettin çektim gittim

Kul Mehmet’im kendini harap etme

Yâre kızıp bu diyarlardan sen gitme

Bekle kapısından sen sakın küsme

Sen el âlemi bırak rezilliğe çekip gitme

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Ben Çocukluk Resmi Çizemem

Elime boyalı kalem verseler çocukluğu çiz deseler çizemem

Kan gözyaşı ve bombaları çizerim

Birde gözlerinde nefretle bakan insana benzemeyen insanı

Çocukluk nasıl bir şeydi sahiden bilen var mı?

Filistin de Suriye de çocuk olmak nasıldır bilen var mı?

Bombaların korkusunda bir karanlığa sığınmak mıydı?

Annesi babası enkaz altında kalıp ölürken

Yanında üşüyerek ağlamak mıydı?

Saatler sonra insani yardımın

Saatlerce uğraşı sonu kurtulması

Elinin yüzünün kan revan içinde

Anne babasından ayrılması mıydı çocukluk

Ben çocukluk resmi çizemem

Ölümün resmi çizilir mi?

Gözlerin içindeki korku çizile bilinir mi?

İnsan bir umut diye beklerken

Umutsuzluğun bataklığında terk etmesi

Umutlarının alınmasını

Bombaların ölüm kusan sesiyle

Neşelenmesini dans etmesini çizebilir misiniz?

Ben çizemem

O an damarlarımdaki kan çekilir

Oturur hüngür hüngür ağlarım

Sancılanır aylarca sancı çekerim

Koşamadığım

Varamadığım

Feryadını duyarak ses olamadığım için

Çizemem ben çocukluk resmini

Çizemem

Filistin de Suriye de dünyanın dört bir yanında

Oyunlar oynamak yok bombalarla oynamak

Silahlarla barut kokusunu ciğerine çekerek

Bir karanlıkta sessizce saatlerce kör ebe oynamak

Sessizce beklemek var

Dışarı çıkınca

Parçalanmış bedenler

Kan kokusu var

Az önce oynadığı arkadaşının parçalanmış bedeni

Gözlerinde şaşkınlık feryat dolu anlayamadığı

Çözemediği binlerce sorunun cevapsızlığı

Ürküntü şaşkınlık anlamsızlık

Ben çocuk resmi çizemem

Ağlayan çocuğun yüreğindeki korkuyu

Gözyaşlarındaki yakan alevi

Suskunluğundaki feryadı

Annesiz babasız kalmanın acısını çizemem

Koparılmış bir gül gibi

Bombalar altında hayattan koparılmış

Sokaklarda bedenleri parçanmış bir çocuğun

Ölüm anını çizemem

Hiç kimsede çizemez

Ama kardeşliği çizerim

İnsanlığın nasıl rezil bir durumda olduğunu

Kendi çıkarı için şerefsizce insanı katl ettiğini

Üç günlük dünyada

Kasasını ölümle

Silah satışındaki paralarla doldurduğunu

Duyarsızlığını

Hissizliğini çizebilirim

Çizerim ama ona da hiç bakan olmaz

Anlayan olmaz

Olsun ben çizeyim

Anlayan biri çıkar

Tutar elimden

Gel beraberce

Tüm dünyaya bu resmi çizelim

Tüm kötülükleri

Rezillikleri

Şerefsizlikleri silelim der

Bellimi olur çıkar gelir

Allah’tan umut kesilmez ki

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Sözlerim-3-

    

Keşmekeşlik

Öylesine keşmekeş’lerin içindeyiz ki ve farkında da değiliz ki, sevsek sevdiğimizi üzüyoruz kalbiniz kırıyoruz, farkına varmıyoruz sevmeyi bilmiyor diyoruz! Hatamızı bilsek özür dilemeyi bilsek gideceğiz de, birde acaba aynısını yaşar mıyım kuşkusu sarıyor bedeni ruhu düşünceyi! Kaldık mı sap gibi ortada, uçuruma düşmemek için geri adım atarken insan şüpheye düşer mi tabi ki hayır! Hatta biz uçuruma kendi gayretimizle düşsek acaba arkadan iten mi vardı diye, uçurumdan uçarken dönülmez ama biz gayretle döner iteleyen kimdi diye bakarız!

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Vakti Olmalı İnsanın

İnsanın, ağlama kendini dinleme farkına varma pişmanlığını fark edip düşünme insanlığın derdine çare olma adına, bir saati anı vakti olmalı diyorum ama inanın o anlar saatlerde boşa televizyon karşısında, evlenme programında ki sahte olan kavga ve çekişmeleri seyrederek bitirirdik.

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Anlamsızlık Ve Huzur

İnsan doğarken her şey vücuduna Allah c.c. eksiksiz yüklenmiştir. Doğduğumuz da bizim için olan bir dünya var ama bizim yaşamamız için müsait değil, hatta hiç birimiz için müsait değil. Aslında bu dünya yaratılırken de içine eksiksiz her şey huzur güzellik vs. yüklenmişti ama onu biz insanlar, acımasızlıkla kendi doymazlığımızla öylesine değiştirdik ve parçaladık ki içinde huzurla yaşamaya imkân yok, hatta huzurun “h” harfi bile yok. Anlamlı olanı anlamsızlıkla değiştirince, insanda haliyle anlamsız değersiz oluyor. Bir süre sonra anlamsızlıklar da insanı boğuyor lakin bu defa anlamsızlığı yıkacak bir değer ortada yok ki onunla anlamsızlığı yıksın ve huzura erişsin!

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Sonsuzluğa Şiirler Yazarım

Gözlerine bakarım o mavi deniz mavisi gözlerine

Bir deryadır gezerim gece gündüz hayalimde

Cennete açılan bir kapı sanırım baktığımda

Sonsuzluğa kapılar açarım gözlerine her baktığımda

Gözlerine bakarım o mavi deniz mavisi gözlerine

Masmavi bir denizdir içinde yüzdüğüm

Bakmazken öldüğüm bakarken dirildiğim

Sonsuzluğa yollar açarım gözlerine her baktığımda

Gözlerine bakarım o mavi deniz mavisi gözlerine

Düşlerime girsin diye her gece

Kayaların burcunda bakarım gözlerine

Sonsuzluğa kollarımı açarım gözlerine her baktığımda

Gözlerine bakarım o mavi deniz mavisi gözlerine

Masum ama haylaz bir çocuk olurum

Kaybolurum gözlerinde düşler ülkesine giderim

Sonsuzluğa düşlerimi açarım gözlerine her baktığımda

Gözlerine bakarım o mavi deniz mavisi gözlerine

Türküler söylerim gönlümde neşelerle dolaşan

Mısralarda hecelerimde her an gözlerinle gezerim

Sonsuzluğa şiirler yazarım gözlerine her baktığımda

 Gözlerine bakarım o mavi deniz mavisi gözlerine

Gözlerinin denizinde yüzerim kokunu duyarım

Sen uzakta olsan da ben seninleyim sana koşarım ben

Sonsuzluğa bizi yazarım gözlerine her baktığımda

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Aşkın Hasretiyle Yanarım

Işıkları Kapat

Gurbet ilde yanarım bir su verenim yoktur

Bu gurbet bu hasretle inanın bana çoktur

Rabbim bu hasretliği Rahmetinle sen durdur

Aşkın hasretiyle ben yanarım nice nice

Varacağım bir vuslat pınarı yok mu bana

Vuslatın o rüzgârı değsin artık bu cana

Hasretin alevinde Rabbim sen kurtarsana

Aşkın hasretiyle ben yanarım gündüz gece

Yine dolandı bu gece yârin ismi dilime

Uzatsam gurbet ilde eli varsa elime

Gözümden tüter yine hayali gündüz gece

Aşkın hasretiyle ben yanarım hece hece

Kaç şafak yine doğdu bu garip ben ömrüme

Şafakla gündüzlerim hasret kaldı gülüşüne

Beni senden aldı bu gurbet böylesine

Aşkın hasretiyle ben yanarım gece gece

Aramayın yalanım yoktur hiçbir sözümde

Yârin hayali tüter hale bu can gözümde

İsmini anarım düşmez gece gündüz dilimde

Aşkın hasretiyle ben yanarım nice nice

İşte geçiriyorum zamanı bu sancıyla

Duamdasın beş vakit hem de çok fazlasıyla

Hasretim biter vuslat gelir yar sırasıyla

Aşkın hasretiyle ben yanarım ben kendimce

Gurbetlik aramızda çekil sen kenara

Sen var iken vuslata varalım mı ölünce

Yâri sevmeyeyim mi yaşarken ben gönlümce

Aşkın hasretiyle ben yanarım gülmeyince

Üzerime örtü gurbet karadan bu perdeyi

Her gün kavga ederim duyarsın gümbürtüyü

Yine aklıma düştün özledim senle köyü

Aşkın hasretiyle ben yanarım görmeyince

Geceleri sarılıp yattığım mis tenindir

Bu gönlüm senindir yar senin gönlün benimdir

Seni seven gönlümdür yar ateşi senindir

Aşkın hasretiyle ben yanarım ben halimce

Kul Mehmet’im halim budur söyleyebildiğimce

Yârden ayrı saadet olmuyor gördüğümce

Gönlümdür delik deşik yar gurbette deyimce

Aşkın hasretiyle ben yanarım nice nice

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Taştan Taşa Vurma Kendini

 

 

Af kolaydır Rahman gibi af et kolayca

En güzeli Rahmana ulaşmaktır anca

Nefis şeytan atarken ömre kanca

Taştan taşa vurma kendini nefis şeytanla

Var Rahmana bir ömür boyu Rahatla

 

Dünyaya geldik haktan biz bu canla

Bak kâinata neden geldiğini anla

Gönül denilen merkezin kapısını aç arala

Taştan taşa vurma kendini nefis şeytanla

Var Rahmana bir ömür boyu Rahatla

 

Çok kazanmakta fazla gönül kazanılmaz ol azla

Sevap kazanmak dersen bu yönde kazan fazla

Gönülden sev severken sen durma varma nazla

Taştan taşa vurma kendini nefis şeytanla

Var Rahmana bir ömür boyu Rahatla

 

Gününü koştur varsın beş vakit namaza durma anla

Nefis şeytan çok sorar iman çemberine sok kaçsın zamanla

Sen var durma ömür varken var dolaş yüce Rahmanla

Taştan taşa vurma kendini nefis şeytanla

Var Rahmana bir ömür boyu Rahatla

 

Ömür akarsu üstünde yüzen bir yaprak misali

Vardıkça çarpar her bir yana varır yüzerken söz misali

 Hicran deryasında gezme ara bul sen güldüren visali

Taştan taşa vurma kendini nefis şeytanla

Var Rahmana bir ömür boyu Rahatla

 

Ömür sona giderken sanma sona erir sonsuzluğa varır

Gönülde gülmeyen güldürtmeyen sevmeyen hep yanılır

Bu ömürde bir gülümseme bir iman Salih amelden başka ne kalır

Taştan taşa vurma kendini nefis şeytanla

Var Rahmana bir ömür boyu Rahatla

 

Ömür gönül yansa sen hak yolda sabırla yürü

Dünyadaki nefreti kini gönlündeki imanla kürü

İnsan değil herkesin önüne katacağı bir sürü

Var hak yolunda bu bedeni gönlü nurlara bürü

Taştan taşa vurma kendini nefis şeytanla

Var Rahmana bir ömür boyu Rahatla

 

Kul Mehmet’im unutma her sır kâinat sende saklı

Hak Rahman her şeyi bilendir ne söylemişe çok haklı

Her emrinde her işinde binlerce sırla nurdan nuru saklı

Var hak yolda Rahmana bürün nuruna sen adam akıllı

Taştan taşa vurma kendini nefis şeytanla

Var Rahmana bir ömür boyu Rahatla

Mehmet Aluç-Kul Mehmet