 |  | |
 Sen bana güldün mü hayatta bana gülümsesin Güller gibi koktun mu güller bana gülistan olsun Aldın gittin başını akıttın gözyaşımı yıktın beni Vardın mı koştuğun menzile koşarak verdin çile Menzile arkanda gözyaşı bırakarak varılmaz Gönülden sevmeyince gönülden yar sarılmaz Dile düşüncede kirli gönül pazarda satılmaz Vardın mı koştuğun menzile koşarak verdin çile Hayran olunmaz mı Rahmanın yarattığı gönüle Güldün esirgemedin kandırdın dedin güle güle Bülbül bir daha konar mı sinende açan güle Vardın mı koştuğun menzile koşarak verdin çile Bir lokma yedik beraber zehir kattın aşıma Sen gittin de ne dertler açtın belasız başıma Sana demediler mi gönül yıkma mezar kazma Vardın mı koştuğun menzile koşarak verdin çile Yan şimdi ihanetinin ateşi ile haydi seni göreyim Hangi sokakta hangi kulvar da ölürsün ne bileyim Haydi, feryat et benim gibi acını göz yaşını göreyim Vardın mı koştuğun menzile koşarak çek şimdi çile Kul Mehmet’im söylerim haydi git sana güle güle Hiçbir arı konmasın gönlünde açan cümle güle Bu sözlerim az gelir senin gibi vefasız bir zalime Vardın mı koştuğun menzile koşarak çek şimdi çile Mehmet Aluç | ||
 |  |
| | |
 Hangi gün kalbinde yaşayacağım görülmez Nerede bilmem seninle karşılaşacağım sezilmez Hangi pınarda seninle aşkı içeceğim bilinmez Beklerim yolunu bilinmez yolda Beklerim yolun sır dolu canda Kim bilir şimdi sen neredesin bilinmez Kalbime girmek için hangi sözdesin sezilmez Aşkın hangi gülümseyen yolundasın görülmez Beklerim yolunu bilinmez yolda Beklerim yolun sır dolu canda Kul Mehmet’im dağları aşarak gelsen bana Başak dalları gibi gönlümde aşkı sunsam sana Aşkın güzelliğine şahit olalım yan yana Beklerim yolunu bilinmez yolda Beklerim yolun sır dolu canda Mehmet Aluç | ||
| |
| | |
 Yıllar öncesinde, uzaklarda idi sanki teslimiyet, nefsimin arzularımın ve şeytanın istilası ile oysa teslimiyet bir adım bana benden daha yakınmış, Yüce Rahman’ın kulunu çok çok ama çok sevenmiş Rahman her an yanındaymış göremedim… Teslimiyetten uzakta, bedenim arzularım nefsim şeytan peşinde koşarken, canım feryat içinde karanlıklar içinde, zulmü yaşarken bu yüreğim nasıl dayandı bilemiyorum… Uzak diyarlarda, uzaklığın kör karanlığında bana konuşmaya vakit vermeyen bu arzularım, nefsim, şeytan benim sözlerime hislerime kıymet vermeden yıllarca peşinde sürükledim anlayamadım… Doyumu olmayan muhabbet ararken, bir dostun duasında gülümsemesinde yer almak onunla gülümsemek isterken, kırgınlıkların zulmü ile ömrümü harap eylediler göremedim… Lütfü, keremi… Sonsuz Rahman gösterdi gerçeği, uçurumun kenarında düşerken merhameti ile gönlüme, merhameti kondurdu nur nur açan çiçekler laleler sümbüller gibi… Birde aşk yerleştirdi ki sevgisizlikle uçuruma düşerken ellerimizde tutan Aşk’ı yerleştirdi ve o anda gördüm gerçeği, Binlerce kez şükürler olsun Keremi Lütfü ihsanı… Sonsuz Rabbime. Kırgınlıkları, üzüntüleri Rabbim bir anda gönlümde sildi, önüme huzur dolu iman dolu bir sayfa açtı, gördüm, bildim ve anladım Rahmanın Kulunu ne kadar sevdiğini, gerçek dostun Rahman olduğunu idrak ettim, binlerce kez şükürler olsun… Mehmet Aluç | ||
| |
.png)
.jpg)