Şiirlerin Konuşan Dili

Kul aşkın yoluna yalnız girer mi?

Gönül aşk olmayınca hiç pişer mi?

Seni sevmeye bir ömür yeter mi?

Aşksız bu ömür senle boşa geçmez

Bu âlemde seven kul acep çok mu?

Severek yâre kavuşanlar yok mu?

Gülümsemeyen bu yüzler kulun mu?

Aşksız bu ömür senle boşa geçmez

Kul Mehmet’im seni çok seviyorum

Sensiz günler ömürler hiç geçmiyor

Perişan günlerim sensiz gülmüyor

Aşksız bu ömür senle boşa geçmez

Mehmet Aluç

Albert Einstein: Açlıktan karnı guruldayandan dürüst politikacı olmaz.

Ülkemizde hep karnı tok olanlar politikacı oluyor, ama hiç açların halinden anlamıyor, yedikçe yiyor. Aç olanda politikacı elbette olur, acın halinden anlar, zaten karnı tok olanlar için bir şey yapmaya da gerek yok. Karnı aç olan doyana kadar yer, tok olan patlayana kadar yer, buda size kapak olsun bir şey bildiğini sananlar.

Albert Einstein: İnancı dışlayan bilim topal, bilimi dışlayan din kördür.

Bilim şimdiye kadar İslam’a kucak açmadı ki Osmanlıdan sonra veya siz batılı kendini bir şey sananlar, din, bilim ilim çinde de olsa da git öğren diyor, ama bunu duymayan görmeyen bilmeyen yine de sizlersiniz…

Albert Einstein: Aynı anda, hem savaşa hazırlanıp, hem de savaşı önleyemezsiniz.

Savaşı önlemeye çalışan kim var bu âlemde, siz batılılar gözü aç insanlar üç beş dolar için devamlı savaş, fitne peşinde koşuyor. Bir tek silah satmak için yıllarca çalışırsınız, bir insana bir lokma ekmek vermemek umman umman kaçarsınız.

Mehmet Aluç

İman dolu bir ülkenin, her mahallesinde her sokağında her evinde iman ve vicdan ile yaşanılır, vefasızlık duyarsızlık hissizlik iman ile kelepçelenmiştir.

Hayat biz kısa ömürlülere verilmiş bir emanettir, bu emaneti içinde iman ile teslim etmek de görevimizdir.

Rahmanın yarattığı tüm kulun gönlünü kırmamak ve onu mutlu etmek kulluk ve insanlık görevimizdir, bundan gayrısı ne insanlığa nede kulluğa girer bundan gayrısı zulme, insan haklarına ihlale girer.

Dertler içinde olan kula yetişmek onun derdine derman olmak mümin olan her kulun üzerine vazifedir.

İmanla ilim irfan denizinde yüzülür, imansız ilim irfan denizine girilmesi mümkün değildir.

İman manayı aşkı senden alıp karşındaki mümin kardeşinin gönlünde yoksa ona sunmanı ister, yalnız zorlamadan, gülümseyerek sunmanı ister.

Hayâ(l )iman merhamet gönlünde varsa, insanlığın faydasına olacak bir rüyadır. İman ve merhamet yoksa sadece kendi çıkarı için gerçekleşecek boş hayalden öteye g/itmez.

İslam, Kuran, Resul gayesi imanı gönüllere edeple nakış nakış işlemektir.
İman olmadan gönüldeki yarınlara ait düşünceler toplumsal olmaz ve gerçekleşmez, sadece kendi nefsi ve çıkarı dışında kulun yarınlara ait düşüncesi toplumsal olmaz.

İman gönülde yoksa dil konuşmayan lal olmuş dildir. İmanla olan gönül zalim karşına dikilir zalimi susturur.

Adımlar yarına iman dolu düşüncelerin ışığında adım atmıyorsa, at gitsin o adımları kız kulesinden aşağıya, çünkü iman dolu düşüncelerin atmosferinde o adım atılmıyorsa sonucu insanları ötelere taşıyamaz sadece nefis şeytan dünya üçgeninde sıkıştırarak, yarınsız yarınlara taşır.

Gözlerdeki buğularla insanlar baş başa ise, bilin ki gerçek iman yok gönüllerde, nasıl iman vardır kendi çı/karımız uğruna içeriği değiştirilmiş Kuran, sünnet içermeyen bir iman vardır hayatın her alanında.

Ey yorgun, mutsuz, umutsuz d(y)olu adımlar İmanı alın gönlünüze bitsin, mutsuzluk umutsuzluk yorgunluk d(y)olu hayat ve zaman.

Yıkılır, imansız y(k)ollarda tüm y(k)ollar adımlar, çünkü adımlar nefise odaklanmış yürür, nefis de kendin düşünür sonunda uçuruma götürür arkada bir t(s)ekme vurur, kıçı ile güler tabi ki şeytanın kucağında.

İmanla ilim yolu açılır, ilim koşarak sana gelir lakin Kuran ve sünnete örülmüş bir imansa gönlündeki, dilindeki iman.

Kırk yıl, yüz yıl köleliğe mahkûm ettiren düşüncelerin karanlığında yaşayacağına, Kuran’la, Gül kokan Resulle, imanla imtihan dünyasında az çileyi az, sabrı, az cefayı yaşa ve bu ondan bin katlı değerlidir. Kuran, Gül kokan Resul, iman tüm acılarına şifa ile alnında öpendir.

Mehmet Aluç

Hasret ile yolun gözlerdim

Ölüm haberi geldi ben bittim

Gözlerimde akma gözyaşlarım

Beyaz kefen içinde yatar nazlı yârim

Dünyada nasip değilmiş buluşmak

Ah ile yakışmaz kula yaşamak

Vakti vuslatı beklemek gerekir ey kul

Beyaz kefen içinde yatar nazlı yârim

Kul Mehmet’im dünyada güldürmezse Rahman

Elbet vardır bir hikmeti yücedir o Rahman

Kula yakışan tefekkür ederek yaşamak

Beyaz kefen içinde yatar bekler beni nazlı yârim

Mehmet Aluç

Adı yaşardı can arkadaştık

Sevgiyi dolu dolu yaşardık

Kaşları çatık hızlıca koşardık

Uçurtmalar peşinde heyecanla uçardık

Hayatı ve ekmeği bölüşürdük

Her gün sevgili peşinde dövüşürdük

Derslerimiz için kalemlerimizi bölüşürdük

Bir gün aramıza girdi cemile ayrı düştük

Bir daha görüşmedik ekmek kavgası oldu sevdam

Bir gün yolda gördüm gözleri buğulu ve yaşlı

Görmedi kalplerimiz ayrı taş ile dolu telaşlı

Dayanamadım yaklaştım görmemek için beni kaçtı

Koştum peşinden yakaladım kolundan

Yüzünde utançtan duvar sarıldı kolumdan

Gözlerinde yaşlar selden duvar

Başladık sessizce ağlamaya yıktık kalbimizdeki duvarları

Ayrılmıştı Cemile'den

Ayrılmıştı işinden ekmek ister tuz ister cemile

Cepte para yok doldurmuş hüzünleri

Bağlamış sabrı kemerine eklemiş kederleri

Benim derdim çoktu

Zaten Cemilesi de yoktu

Gözlerinde yaş çoktu

Girdim koluna gittik artık hüzün yoktu

Paylaştım ekmeğimi evimi gönlümü

Tuttum kolundan kırdım gönlümü

Aldım geldim cemileyi yolda yaşarı gördüm

Koştu heyecanla sarıldılar sevgilerini gördüm

Olsun kurşun yemiştim sıyırdı geçti

Küçük kızının mavi gözleri dertlerimi biçti geçti

Kucağımda sımsıkı sarılı hayatıma anlam ve mana biçti

Gözlerinde sevinç yanağımda busesi ömrümde tüm dertler artık hiçti

Baba olmak çok zordu

İşsiz olmak daha da zordu

Söyleyecek kelimeler bulmak çok da zordu

Yaşarı mavi gözlüyü cemileyi ayrı düşünmek de pek zordu

Çıkardım evin dükkânın anahtarını

Taktım maviş gözlünün minik parmağına

Oturduk minderden yastığa öptüm hepsinin yanağından

Çıktım mahalleden hala gönüllerimiz hala sevgi pınarından

Büyüdü maviş gözlü kucağımda her gün öptüm yanağından

Yaşar ve cemile mutlu artık yuvasından ocağından

Ben hala bekârım beraber yaşıyoruz hayatın kucağından

Maviş gözlüm kızım her gün yatar kucağımdan

Mehmet Aluç

Rahmanın sırrı gizlidir herkes bilemez

Yürekten yanmayan aşık oldum denilmez

Merhamet ile gönülleri sevmeyene insan denilmez

Aşk ile sevmeyen aşık gönülleri göremez

Dertliyim dese de dertlinin halini bilemez

Aşk ile sevmedikten sonra kul mutlulukla gülemez

Hasretlik çekmeyen yardan ayrıyım diyemez

Her daim dağların yolu düz olur

Bazen kar yağar hasret ile tarumar olur

Gurbet elde hasret çeken dertli olur

Aşk ile sevmiyorsan ileri gitme dur

Aşk ile sevmek için aşıklar meclisine ömrünü kur

Aşk deryasında Aşk’ı öğrenmek için gönüllerde at yıllarca tur

Hasretlik çekmeyen yardan ayrıyım diyemez

Kul Mehmet im yar yolunda ver bir karar

Yardan ayrı kalmak ömre zarar

Yârden ayrı geçen zaman neye yarar

Yâri mutlu etmek bu ömre ar

Bak gözlerine üzüm gözlün aşk nehrine doğru akar

Aşk ile sevmen için gözün içine bakar

Geceleri aşk ile sev diye yanında yatar

Hasretlik çekmeyen yardan ayrıyım diyemez

Mehmet Aluç

Gelincikleri okşayan bakışın, ahımı alır

Rahman güzel yaratmış nakışın, gönlüm hayran kalır

Hak iledir nazlı bakışın, gonca güller gülüşünle açılır

Gönül bülbülüm sustu diyerek,

Canandan yüzün çevirme, ey gönlüm

Bir an kalbimi yokladım, seninle olduğunu anladım

Seversin diye yolun bekledim, yanımda gülüşün buldum

Hasretinle türküler söyledim, gönül sazım oldun

Gönül bülbülüm sustu diyerek,

Canandan yüzün çevirme, ey gönlüm

Gönül, didarın her daim görmek ister

Hak yolunda, seninle beraber yürümek ister

Beni sevip sevmediğin, her daim bilmek ister

Gönül bülbülüm sustu diyerek,

Canandan yüzün çevirme, ey gönlüm

Kul Mehmet, sen cefadan usanma

Hak yoldan ayrılıp, ayrılık kılıcını kuşanma

Yar küsmüş ise gülümse ona, hüsran ile yanma

Gönül bülbülüm sustu diyerek,

Canandan yüzün çevirme, ey gönlüm

Mehmet Aluç

Didar: Yüz(sima)

Pişmanım artık başım vuruyorum ben taşa ama faydasız biliyorum. Cellat bakışımla kaldım baş başa. Nereden girdi gönlüme bu vefasızlık mı dersin, kıymet bilmeyen yok yok en iyisi cellat bakış diyeyim!

Say ki dağlar yol vermedi, say ki aptallıkla bana gülen nefsime yenik düştüm…

Şimdi gölgemden nefret ediyorum, kıymet bilmeyen birisinin peşinde yürüdüğü için.

Yaralanırız bazen, yaralar bazen iyileşmez, çaresi yoktur, onun merhemi de yoktur…

Solgunum bir sonbahar yaprağı gibi, özür dilesem telafisi yok biliyorum. Kırıldı gülümsemelerimiz, yarınlarımız, bakışlarımız, hatta yolda yürüdüğümüz sokaklar, kaldırım taşları bile…

Ben aşkın kıymetini bilemedim, sen seven birini bul ve sen çok yaşa. Sen üzülme benim için, pişmanlığımla ağlıyorum ben artık doya doya.

Hasret vuslat arasında artık baş başayım, hangi yön yazılır anlıma bilemiyorum şaşkınım ve vuslat sanki bana uzaklarda el sallayarak uzaklaştı gitti…

Ömür denilen yolda kaldım, dardayım yanlış yoldayım evet evet. Sen üzülme benim için pişmanlığımla ağlıyorum ben artık doya doya.

Kendi elimle ben kestim ben, hasretin biletini, ben ah ben göremedim aşk ile gülümseyen gönlünü, sen artık sür artık mutluluğa doğru gönül gemini, beni unut gitsin. Sen üzülme benim için, pişmanlığımla ağlıyorum ben artık doya doya

Akşam oldu gözyaşımla ben kendi mezarımı kazıyorum, aç susuz kalarak cellat gönlümü azarlıyorum.Sanma ben artık sensiz şimdi yaşıyorum. Sen üzülme benim için pişmanlığımla ağlıyorum ben artık doya doya

Tabip neylesin benim iyileşmez pişmanlık yaramı, deli neylesin o her gün yaşar zaten bayramı.

Pişmanlıkla gezen neylesin sevdiğine hayran bakmayı. Sen üzülme benim için pişmanlığımla ağlıyorum ben artık doya doya

Mehmet Aluç

Pişmanım başım vuruyorum ben taşa

Cellat bakışımla kaldım baş başa

Aşkın kıymetini bilemedim sen çok yaşa